اس عاشقانهدرون كلبه ام سرد است
كنار شاخه هاي نسترن
جاي تو بس خالي است
سكوت خانه سنگين است
در اين تنهايي جان سوز
جمال و نقش رويت را
به روي ديده مي گيرم
و بعد آهسته مي گويم
خدايا كي توانم يار را ديدن
من اينجا در ميان خاطرات عشق شيرينت
درون خود فرو رفتم
دلم از درد مي لرزد
فضاي خانه غمناك است ومن آرام مي گيرم
تمام سينه از عطر تو آكنده است
تمام ذهنم از ياد تو لبريز است
نگاه مهربانت را كه گاهي
با نگاهم اوج مي گيرد
هميشه دوست مي دارم
صداي آشنايت را كه با گرمي
مرا از دور مي خواند
هميشه دوست مي دارم
ولبهاي قشنگت را كه در گوشم
حديث عشق مي خوانند
هميشه دوست مي دارم
تو را من دوست مي دارم
در اين شبهاي جانفرسا كه دور از روي ماهت با خيالت راز مي گويم
وجودم را سراسر پر ز الطاف تو مي بينم
و تنها در خيالم نقش زيباي تو مي ماند فقط عشق تو مي ماند تو مي ماند
بی تو وجودم بی معناست